Londen, een stad in drie gangen - Lunch

Londen, in een woonwijk op de grens tussen Harlesden en Neasden, begint iedere ochtend, tussen 2 en 7 maart, een kleine culinaire reis naar het bijna grenzeloze aanbod eetgelegenheden dat Londen rijk is. Iedere denkbare etnische groep kan ergens in Londen gerechten uit zijn streek eten. Een rijkdom die zelfs Amsterdam of Rotterdam niet kennen. Voor een foodie een walhalla. Zonder op reis te hoeven, behalve dan een tripje met de underground of dubbeldekkerbus, kun je je overal ter wereld wanen. Vandaag in Sri-Lanka. Morgen in Tsjechië. En overmorgen? Zweden, Brazilië, Iran, Nieuw-Zeeland?  

Lunch in Londen, lunch überhaupt ergens anders dan thuis, is anders. Waar ik zelf rond lunchtijd de neiging heb vooral iets makkelijks en snels te maken (lees de restjes van de vorige dag of een boterham met vul-maar-in tussendoor), is lunch buitenshuis iets bijzonders. Broodjes zijn anders, rijkelijker belegd. Soms ga ik voor iets hartigs als soep of quiche. Af en toe is mijn lunch zoet met taart & cake. Of een decadente combinatie van hartig en zoet. Thuis doe ik nauwelijks moeite om een lunch onalledaags te maken, maar ik wil juist als ik ergens anders lunch, iets speciaals eten. En iedere keer als ik weer een onweerstaanbare, aparte, of simpelweg niet te versmaden lunch heb gegeten, neem ik me voor om thuis ook eens wat meer mijn best te doen rond het middaguur. Om dat vervolgens zelden te doen. 

De Londense lunch avonturen van L. en mij begonnen op een luie zaterdag. We wisten waar we naartoe wilden. Daar hadden we geen 'cheap eats' gidsje voor nodig. Vast prik tijdens ieder bezoek is de London Review Bookshop en de aangrenzende Cakeshop. Als er twee dingen goed samen gaan dan zijn het wel thee en boeken. Ik hoop, vermoed, dat dit de insteek is van de London Review Cakeshop. De boekwinkel zelf is al uiterst charmant, met kleine oplages en daardoor een groot assortiment, maar wat de Cakeshop voor deze theeleut helemaal aantrekkelijk maakt, is de aandacht die ze besteden aan de thee die ze schenken. Niet alleen het aanbod, maar ook de wijze van serveren is origineel en getuigd van liefde voor het product. De thee komt van Jing (helaas niet voor particulieren te krijgen) en ik dronk een lekkere Phoenix Honey Orchid Oolong. Een feestje voor deze theeliefhebber.

 

Phoenix Honey Orchid (Oolong) thee van Jing @ London Review Cakeshop

Daarnaast serveert de Cakeshop erg lekkere (hoewel een beetje prijzige) lunchgerechtjes en gebak. Wij kwamen, helaas, op een drukke zaterdagmiddag. Niet de beste tijd om in alle rust te genieten van al het lekkers, een rustig praatje te houden of even door pas gekochte boeken te bladeren. Het duurde even voor we een plaatsje kregen, maar ondanks de drukte bleef het personeel behulpzaam, hoewel L.'s theebestelling helemaal misliep. Volgende keer gaan we weer gewoon op dinsdagmiddag! Na een quiche met zoete aardappel, deelden L. en ik een stuk glutenvrije rozen en pistache cake. Yum! En ach, als je je ogen sluit en geniet van thee en heerlijk voedsel dan maakt de drukte om je heen even niet uit. 

Glutenvrij Rozen & Pistachio cake @ London Review Cake Shop

A mighty late lunch, dat was de zondag. We ontbeten al later, ondanks dat we om 10 uur vergeefs theaterkaartjes wilden halen, maar slenterden daarna rustig door de Londense straten, op zoek naar de Courtauld Gallery. Londense musea zijn doorgaans gratis; voor Courtauld betaal je een kleine entree. Maar wat een prachtige collectie. Niet groot, maar een mooie en overzichtelijke greep uit 700 jaar kunstgeschiedenis, met een prachtige Renoir als hoogtepunt. Ik houd van dit soort kleinschaligere musea, waarin je meer ruimte hebt om de stukken op zich op te nemen, zonder dat je je gedwongen voelt door te lopen om de rest nog te zien. Op ons gemakje gingen we door het museum en daarna op zoek naar Food for Thought. In dit vegetarisch eetcafé eet je wat de pot schaft. Gelukkig schaft die pot heel goed. Niet voor niets een Londonse favoriet (volgens onze Cheap Eats gids). Veel, vers en smakelijk! Quinoa- en tomatensalade met een spinazie-quiche voor belachelijk weinig geld. Alleen de ijsbergsla stak een beetje knullig af bij het kleurrijke geheel. Op kleine krukjes aan houten tafeltjes dronken we thee en water, aten van onze gevulde borden, keken rond naar de variëteit aan bezoekers en waren gelukkig. En voldaan! En het avondeten hadden we nog te goed. Stelletje glutons!

 

Quiche & Salads @ Food for Thought

Geen bezoek aan Londen lijkt compleet zonder een echte high, zoals de Nederlanders zeggen, of afternoon, zoals de Engelsen dat zeggen, tea. Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik tijdens deze Londentrip voor het eerst een Engelse afternoon tea* heb genuttigd. Of zeg je 'gedaan'? Want een afternoon tea is niet een ordinaire schranspartij, maar een belevenis. Bedoelt om je minstens twee uur zoet (en hartig) te houden. L. en ik namen het ons al eerder voor, maar nu, op de dinsdagmiddag, kwam het er dan echt van. In het hippe en chique Marylebone Hotel, in de hippe en chique wijk Marylebone, stond ons een ware traktatie te wachten. Scones, groot en uitnodigend, met clotted cream en jam. Crustless sandwiches met zalm en roomkaas. En kleine tea cakes met passievrucht, chocolade en pruimenvulling. Zo Engels, zo lekker, zo dit-is-zo-slecht-maar-zo-goed voor je. Ook hier weer thee van Jing. En het moet gezegd worden, we baalden tegen die tijd wel een beetje dat we dit niet zelf konden kopen. Earl Grey, jasmijn, rozen en kamille. We wilden meer!**

Afternoon Tea @ Marylebone Hotel

Woensdagmiddag was de lunch voor mij alleen. L. had college en ik had de dag grotendeels voor mijzelf. What better way to spend it dan in het Victoria & Albert Museum. Een van Londens verdwaal musea waar je uren zoet bent en dan misschien een kwart van de collectie ziet. Maar ik wilde trek kweken, want vanmiddag zou ik op (be)zoek gaan naar Ottolenghi. Ik kende de naam omdat er redelijk mee gedweept werd in delicious.magazine, dus dit was de kans voor Ottolenghi om zijn reputatie waar te maken.

Nog nooit ben ik zo blij geweest dat ik zo lang heb gelopen voor een bezoekje aan, zo weet ik nu, de lunchplek die ik in Londen bezocht moest hebben (en jij, foodie, mag deze ook niet overslaan!). Ik kan vrij deterministisch zijn als het aankomt op waar ik eet en ik doe daar ook moeite voor (al betekend het uren hongerig en verdwaalt rondlopen in Kyoto op zoek naar dat ene plekje). Soms loopt het plan een beetje anders dan verwacht, maar, alvast een tipje van de sluier, Ottolenghi was alle moeite dubbel en dwars waard. Wat gebeurde er? Ondanks dat ik blog, soms tweet, en teveel op Facebook zit, ben ik een nogal primitieve mobiele beller. Geen Iphone, Blackberry, of andere touchscreen monster. Je moet ermee kunnen bellen, sms-en en dat is genoeg. Dus ik heb geen mobiel internet. Het loont echter wel eens de moeite om even te (kunnen) checken waar je naartoe gaat voordat je er naartoe gaat, zeker als je trek hebt. Aan de andere kant, maakt het op de bonnefooi gaan de onderneming ook weer spannend. Dus ik op weg naar Ottolenghi adres één. Een wandeling van ongeveer 30 minuten door de ultra posh wijk Kensington. Een plaatje. En ik kan een beetje kaartlezen dus ik had het vrij snel gevonden. Echter, toen ik naar binnen ging, bleek er alleen take-away gegeten te kunnen worden. Mijn buik was niet blij (en ik dacht, niet voor de eerste keer: Waarom toch al die moeite?) Gelukkig stuurde het behulpzame personeel me in de richting van Notting Hill, waar een sit-in Ottolenghi filiaal gevestigd was. 

Na een wandeling van wederom 30 minuten was mijn appetite tot grote hoogten gestegen. Maar gelukkig had ik Ottolenghi twee ook vrijwel in een keer gevonden. En toen liep ik naar binnen. Ik zie één tafel, waar een stuk of 10 mensen aan kunnen eten, die er alle 10 waren. Maar ik wilde niet weg. Ik moest en zou daar eten. Ze laten je niet voor niets eerst door de winkel, waar de meest heerlijke dingen tentoongespreid staan, lopen voor je bij de tafel komt. Het wachten duurde gelukkig niet te lang. 

 Geschroeide Tonijn met sesamkorst, gesmoorde venkel met bloedsinaasappel & ricotta en geroosterde pompoen @ Ottolenghi

En daar zat ik dan. Omringt door vreemden, met eigenlijk niemand om tegen te praten, met een kaart in mijn hand waarvan ik ieder gerecht wel wilde proberen. Eigenlijk een ideale setting om ongestoord van eten te kunnen genieten. And my oh my, did I do just that. Liefde gaat door de maag. Misschien geld dat ook wel voor mij. Maar vooral liefde voor het eten zelf en dat straalde van de gerechtjes af die ik at. Geschroeide tonijn met sesamkorst, gesmoorde venkel met bloedsinaasappel en ricotta, en geroosterde (in schil) pompoen. Dit was zo lekker. Ik wilde meer. Ik wilde nog niet weg, ondanks dat ik nog met L. zou eten voor we die week eindelijk naar Singin' in the Rain zouden gaan. Dus ik nam nog een dessert.

Gluten-free Heavenly Cake @ Ottolenghi

Heb je ooit wel eens een gastronomisch orgasme ervaren? Ik geloof dat ik dat nu heb meegemaakt. Heaven on a fork! Het meest vreselijke is dat ik niet eens meer weet wat er precies in het cakeje ging, behalve dat het glutenvrij was, citroenachtig smaakte, met een glazuur van rozenwater en verkruimelde pistache nootjes on top. Ja! Dit wil ik iedere dag. En ik wist ook, dat dit misschien wel de eerste en laatste keer was dat ik dat cakeje ooit zou eten. Iedere hap heb ik gekoesterd. Zodra ik er aan terug denk loopt het water me in de mond. Zo moet het altijd zijn. Na een lange zoektocht, vol omzwervingen, uitkomen bij wat je intens gelukkig maakt. 

Ik zou willen dat er na het Ottonlenghi hoogtepunt, op mijn laatste dag in Londen een nog groter hoogtepunt volgde, maar omdat ik naar het vliegveld moest, en we geen tijd hadden voor een uitgebreide lunch, aten we een voorverpakte salade van M&S. Ook zo moest het zijn. Ik was in de hemel geweest en weer terug op aarde geland. Op de dag dat ik terugkeerde naar huis, naar alle papieren, sollicitatieplichten en huishoudelijke klusjes die daar op mijn wachtte, werd de lunch alvast een doodgewone snelle hap tussendoor. Maar wat een prachtig Londons lunch avontuur was het geweest.

En nu? Zal ik mijn lunch thuis bijzonder maken? Met scones en glutenvrije citroentaartjes, hartige quiches en gekleurde salades? Of blijft het wederom bij voornemens? 

* Mocht je zelf een Afternoon Tea in Londen willen proberen kijk dan op deze site voor leuke aanbiedingen: http://afternoontea.co.uk/

**  Onderweg naar het Marylebone Hotel liepen we nog een pas geopende theewinkel tegen het lijf (misschien heb ik een soort zesde zintuig). Zo nieuw dat de prijzen van de thee nog niet bekend waren en zij, helaas, daarom een aankoop misliepen. Want de kaneelthee die zij verkochten rook geweldig. Mocht je in de buurt zijn: Amanzi Tea.