Londen, in een woonwijk op de grens tussen Harlesden en Neasden, begint iedere ochtend, tussen 2 en 7 maart, een kleine culinaire reis naar het bijna grenzeloze aanbod eetgelegenheden dat Londen rijk is. Iedere denkbare etnische groep kan ergens in Londen gerechten uit zijn streek eten. Een rijkdom die zelfs Amsterdam of Rotterdam niet kennen. Voor een foodie een walhalla. Zonder op reis te hoeven, behalve dan een tripje met de underground of dubbeldekkerbus, kun je je overal ter wereld wanen. Vandaag in Sri-Lanka. Morgen in Tsjechië. En overmorgen? Zweden, Brazilië, Iran, Nieuw-Zeeland?
Voor het ontbijt bleef ik echter meestal dicht bij het Engelse vasteland. English Breakfast is wereldwijd bekend. Te groot voor velen, maar een traktatie voor anderen. Zo ook voor mij. Hartig of zoet, ik eet alles 's ochtends (hoewel, vis is misschien het enige dat ik laat staan tot de middag). Het liefst eet ik een groot ontbijt, maar zolang ik iets tot me kan nemen om mijn motor aan te slingeren ben ik een tevreden mens 's ochtends.
Vriendin L., waar ik logeerde, en ik begonnen mijn Londentrip met een luie langgerekte zaterdagochtend. Moe van de week namen we de tijd (L. misschien iets teveel tijd). We aten crumpets; pannekoek-achtig deegwaar dat je na even toasten besmeert met boter, honing, jam,of nutella opeet. L. koopt vaak crumpets als ik op bezoek ben. Niet omdat ik er overdreven dol op ben, maar vooral omdat ze zo Engels zijn. Één keer heb ik ze zelfs meegenomen voor een oud-collega die een nostalgisch verlangen koesterde naar de grappige deegflapjes. Twee crumpets, één kop thee en iets teveel uur later waren we dan eindelijk gereed voor onze culinaire ontdekkingstocht door Londen. Het zou het enige ontbijt worden dat ik die week indoors at. De volgende ochtenden gingen we dan ook beduidend vroeger op pad. Soms noodgedwongen, om front-row seats voor Singin' in the Rain te bemachtigen, maar ook om niet een halve dag niets van Londen te zien. Of te proeven.
Zondagochtend, na vroeg en vergeefs richting het Pallace Theater, dat dicht bleek, te zijn afgereisd, zaten we met een luxeprobleem. Dit soort 1st world problems komen helaas voor in een stad als Londen, want waar zouden wij ons ontbijt nuttigen. Zoals voorkomt op niet helemaal uitgeslapen ochtenden liepen we eerst richting een prachtige tearoom die niet open bleek op zondag (gelukkig wel op alle andere dagen!). Bij optie twee, waar we ons stiekem verheugden op blueberry pancakes, stond een wachtrij van maar liefst één uur. Zolang wilden we nu ook weer niet wachten om onze maagjes te vullen. Gelukkig hoef je, in een stad die overloopt van eetgelegenheden (die ook op zondag open zijn) nooit ver te zoeken naar een volgend alternatief. En zo kwamen bij het charmante Bill's. Café met klein winkeltje waar Bill's eigen marmelades en chutney's verkocht werden. Veel gezellige tafeltjes en geroezemoes. Our kind of place! We aten allebei French Toast (zeg maar wentelteefjes), met vers fruit en walnootyoghurt en natuurlijk maple syrup. Iets wat ik nodig eens thuis moet maken. En het smaakte goed & zoet genoeg om Bill's te vergeven dat ze slechts simpele Twinings thee schenken.
French Toast @ Bill's
Maandagochtend trokken we wederom richting Soho. Afgeschrokken door de zondagse drukte bij The Breakfast Club besloten we een minder voor de hand liggende ochtend te kiezen om daar te ontbijten. Ken je het gevoel van ergens, zij het kort of lang, naar uitkijken en toch steeds bezorgd zijn dat het uiteindelijk tegen zal vallen? Dat had ik een beetje bij The Breakfast Club. De naam, maar ook de kleine recensie die L. en ik lazen, deden vermoeden dat dit DE plek voor ontbijt in Soho was. Dit en de zondagse drukte creëren hoge verwachtingen. Maar na deze maandagochtend, zouden we zelf kunnen oordelen.
Toegegeven, de rij was slechts vier personen lang, maar het was allerminst rustig. Zoals bij Bill's op de zondagochtend, zo druk was het op maandagochtend bij The Breakfast Club. Eenmaal binnen is het een gezellig rommeltje binnen, 80s memorabilia aan de muur en bij elkaar geraapt (van de straat geplukt?) meubilair. Erg hip(ster), maar stiekem vinden L. en ik dat heel erg leuk. Door de drukte komen we aan het communal table terecht, waar je gelukkig prima je eigen space kunt claimen. Ik was al gecharmeerd van het menu bij Bill's, maar die van The Breakfast Club stak Bill's naar de kroon. Wat mis ik plekken in Nederland (Hoorn!) waar je kunt ontbijten zoals bij The Breakfast Club. Alle klassiekers op een kaart. Pancakes? Of toch Huevos Rancheros? Scrambled Eggs of Eggs Benedict? Ik kon niet kiezen. Dus besloot ik heel strategisch voor de enorme All American Breakfast te kiezen (een Engelse variant hadden ze niet). Pannenkoeken én eieren!
En viel het tegen? Integendeel! Dit is precies het soort ontbijt dat ik graag, vooral in het weekend, eet. Hoewel de eieren wel wat pit konden gebruiken en ik de toast miste, waren de pancakes mooi luchtig, de aardappeltjes heerlijk hartig en de falafel lekker... eh, falafelig. Het enige waar ik naar dit zeer vullende (laat ik het woord voedzaam maar niet noemen) ontbijt behoefte aan had was vers fruit. Een paar bosbessen op of in de pancakes zouden een mooie aanvulling zijn geweest. In ieder geval hadden we allebei (L. had blueberry pancakes) voldoende brandstof voor de rest van de dag.
All American Veggie Breakfast @ The Breakfast Club
Op dag drie 'ontbeten' we bij een verse pastakraam in Borough Market. Helaas was het geen echte marktdag en stonden er slechts een handvol kraampjes, dus de pret was een klein beetje gedrukt. Maar de pompoenravioli was zo'n tongstrelende verleidelijke creatie dat we even vergaten dat het we niet in de vrieskou onder London Bridge stonden, maar ons ergens in de heuvels van Toscane waanden. Het lekkerste (en, toegegeven, enige) pasta-ontbijt ooit! Toch zelf eens een pastamachine aanschaffen?
Het ontbijt van dag vier was niet de moeite van het vertellen of fotograferen waard. Niet teveel tijd spenderend willend, zocht ik iets quick & easy, omdat ik van plan was de ochtend/middag in het Victoria & Albert Museum door te brengen en te lunchen bij Ottolenghi (waarover binnenkort meer in het lunch gedeelte van dit verhaal). Ik eindigde, L. had college, nadat ik om 10 uur 's ochtends onze front-row tickets voor Singin' in the Rain bemachtigd had, in het Café at Foyles (een verder heerlijke boekhandel) waar ik een bakje met dit* spul naar binnen werkte. Tja, ik had trek in yoghurt. Het was in ieder geval smakelijker dan het eruit zag, maar ik zag te laat dat ik ook normale yoghurt & muesli met banaan had kunnen bestellen. Haastige spoed doet een foodie zelden goed...
Passievrucht Cheesecake & Lapsang Souchong @ Bea's of Bloomsbury
Dag vijf, helaas alweer laatste dag van de trip, besloten we om 's ochtends richting Bea's te gaan. Want, als patriottisch Nederlander kun je toch niet heen om een lunchroom die de naam van onze koningin draagt? Zondagochtend deden we al een poging in de richting van Bea's, maar we kwamen er al lopende in ons restaurantgidsje bladerend, te laat achter dat Bea's helemaal niet open is op zondag.
Gelukkig was ze dat wel op deze laatste culinaire ontdekkingsochtend. Ontbijt, daar deed Bea's echter niet aan, dus werd het, hoe oneerlijk kan het leven zijn, zelfgemaakte taart instead. Bijna wilde L. rechtsomkeert maken, maar gelukkig liet ze zich overhalen om toch een van de tentoongespreide heerlijkheden te proberen. Hoera! Want de passievrucht cheesecake die we aten was heerlijk. Een stevige kaasbasis, met licht zuur passievruchten-moes en citroen-merengue on top. De rokerige Lapsang Souchong, L.'s eerste keer, paste prachtig bij de friszoete taart. Lui achterover zittend in de kussentjes bedacht ik me hoe blij ik was dat we de trip naar Bea's alsnog gemaakt hadden. Een tearoom naar mijn hart. Stijlvol tuttig ingericht, met etalages vol cupcakes, taart & koekjes en typisch Engels gebak. Samen met de losse thee van Jing (helaas niet particulier te krijgen) de perfecte ingrediënten voor een zoete ochtend/middag.
Zo eindigde mijn Londense ontbijt avonturen. Binnenkort lezen jullie alles over onze lunches & diners. Keep coming back for more!
* Grappig genoeg doet de website aan alsof ze het ontbijt-wiel hebben uitgevonden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten